Ik mag mee naar Nina Dak. De subsidiegever van de poëzielessen komt, activiteitenbegeleider Daniella die alles zo mooi plande komt, Anne Büdgen verzorgt twee lessen, en ik schuif aan op de bank aan de zijkant in een groep met kinderen van 4 tot 7 jaar. Anne gebruikt een prentenboek over een jongen & een boom – ze groeien samen op. De jongen verstopt zich in de boom, snijdt een hartje in zijn bast, en snijdt later nog een hartje in de bast. Dan wordt de jongen een man. Ik hoor prachtige woorden, zinnen, gedachten. Die kleintjes maken precieze afwegingen die ze in rake bewoordingen uitspreken. Er ontstaat mooie taal!
Later verhuis ik naar de groep met kinderen vanaf 7 jaar. Hier hoor ik protest. Liever waren de kinderen buiten met het mooie weer . Nu moeten ze schrijven, hebben daar écht geen zin in! Anne past zich aan, maakt de les speels en toegankelijk. Ze verleidt de kinderen mooie woorden te bedenken en te schrijven. Elk kind heeft in een handomdraai een gedicht staan, leest dat voor, en maakt een beeld bij het eigen gedicht. De Ferrari zo rood als het bloed op de operatiehandschoenen staat niet alleen: er is mooi gewerkt. Zoals bijvoorbeeld door Jonathan. Hij schrijft:
Weet je
Je ogen zijn als chocolade
Zonnevlekken zijn reusachtige moedervlekken van de zon
De dodelijke gifpijlkikker is als een gele maan
hij heeft genoeg gif om tien volwassen mensen te doden
De lucht kan soms blauw zijn als inkt