Vrijdag 11 maart ga ik met de bewoners van de Turkse woongroep in het CoornhertCentrum op bezoek in het Turks Museum aan de Scheveningseweg in Den Haag. Het uitje is georganiseerd vanwege NLDoet, en ik ga mee om op die dag kennis te maken. Zo is het ook meteen de kleine start van het Schrijfatelier dat binnen Florence op deze afdeling zal starten.
Eerder die week heb ik het museum bezocht. Ik heb zeer uitgebreid rondgekeken, en vele toelichtingen mogen horen. Resultaat: ik kan tijdens het groepsbezoek mijn aandacht volledig aan de bewoners wijden. Ik heb de gelegenheid hen te observeren terwijl ze luisteren en kijken, over ervaringen en herinneringen uitwisselen, thee drinken, gedichten lezen, zingen, en klappen. Ik zie een feestje ontstaan, en wordt met groot gemak in het gezelschap geaccepteerd. Ik beslis dat het nodig is Turks te gaan leren, om dit project werkelijk goed op te kunnen zetten, te ontwikkelen, uit te voeren en over te dragen. Onderweg van het museum naar het Coornherthuis start ik op mijn telefoon de cursus Turks op de app Duolingo op.
Ik schuif aan tafel bij een lunch die nogmaals duidelijk maakt hoe feestelijk dit project zich zal kunnen ontwikkelen: bovenop de dagelijkse lunch is er uitgebreid gekookt door familie en vrijwilligers. Langzaamaan herneemt de dag het gewone ritme. Dat ritme wat ik de komende maanden steeds beter zal leren kennen. Daar zal ik mij in voegen, en dáár zal ik een nieuw structureel element aan toevoegen: poëzie. Dat dit aanbod welkom is, dat heb ik deze dag op een mooie manier ervaren. Het Gedichtenatelier is gestart!